به منظور بررسی رشد جبرانی و مقایسه صفات لاشه و مصرف خوراک در بره های آتابای (دالاق)، تعداد 21 راس بره نر آتابای مورد استفاده قرار گرفت. بره های 5 تا 6 ماهه با متوسط وزن 35±5 کیلوگرم در سه تیمار کنترل یا پرواری (تیمار اول)، 30 روز محدودیت (تیمار دوم) و 60 روز محدودیت (تیمار سوم) قرار گرفتند. در پایان دوره از هر تیمار 4 راس جهت تجزیه لاشه کشتار شدند. نتایج نشان داد در مورد صفات وزن پوست، کله و پاچه، گردن، قلوه گاه و سرسینه، سردست، قفسه سینه و دنده ها، ران، راسته، لاشه گرم، لاشه سرد، استخوان لاشه، گوشت لخم، قلب، کلیه، ریه، کبد و وزن دنبه اختلاف معنی داری بین تیمارها مشاهده شد (P<0.05). صفات وزن لوله گوارش پر و خالی، چربی داخلی (پیه)، ضخامت چربی پشت، چربی لاشه، سطح مقطع عضله راسته و طول لاشه اختلاف معنی داری بین تیمارها وجود نداشت (P>0.05). ضریب تبدیل غذایی تیمارهای محدودیتی پس از دوره محدودیت نسبت به تیمار کنترل کاهش یافت (تیمار 30 روز محدودیت در ماه دوم (12.18) و ماه سوم (5.98)- تیمار 60 روز محدودیت در ماه سوم (4.08). افزایش وزن روزانه در انتهای آزمایش بین تیمارها معنی دار نشد (p>0.05). بنابراین، تیمار 30 روز محدودیت بدلیل تغذیه بهینه و صرفه جویی در مصرف خوراک و همچنین ایجاد لاشه های با چربی کمتر ترجیح داده می شود.

هدف از انجام این فراتحلیل بررسی و مقایسه اثر مکمل های آلی و غیرآلی روی بر عملکرد بره های پرواری بود. بر اساس جستجوی انجام شده از هفت مطالعه وارد شده در این فراتحلیل، 14 مقایسه برای میانگین افزایش وزن روزانه، 12 مقایسه برای میانگین مصرف خوراک روزانه، 11 مقایسه برای غلظت میزان روی در سرم/پلاسما و فعالیت آنزیم سوپراکسید دسموتاز و در نهایت 13 مقایسه برای فعالیت آنزیم آلکالین فسفاتاز مورد استفاده قرار گرفت. از هر دو مدل اثرات ثابت و تصادفی برای ترکیب اندازه اثر استفاده شد. برای بررسی میزان سوگیری انتشار از نمودار قیفی و آزمون های آماری استفاده شد. نتایج این فراتحلیل نشان داد افزودن مکمل روی در جیره غذایی، تاثیر مثبتی بر افزایش وزن روزانه (17/0± 5/0+)، افزایش روی سرم/پلاسما (225/0± 13/1+)، افزایش فعالیت آنزیم آلکالین فسفاتاز (205/0± 4/1+) و سوپراکسید دسموتاز (226/0± 8/0) داشت. این درحالی است که مصرف مکمل روی تاثیر معنی داری بر میانگین مصرف خوراک (161/0± 05/0-) و ضریب تبدیل غذایی (241/0± 06/0) نشان نداد. مقایسه فرم آلی و غیرآلی مکمل روی نیز نشان داد فرم آلی، به ویژه پروتئینات– روی در مقایسه با فرم غیرآلی تاثیر بیش تری بر بهبود عملکرد دام دارد.

این تحقیق به منظور بررسی و ارزیابی استفاده از پسماندهای غذایی رستوران بر جمعیت پروتوزوایی شکمبه در بره های پرواری طی ساعات مختلف خوراک دهی انجام شد. 15 راس بره نر دورگ قزل-آرخار مرینو با استفاده از جیره های آزمایشی تغذیه شدند. جیره های آزمایشی شامل سطوح مختلف دانه جو و پسماند رستوران بودند. پسماند رستوران در دو سطح 50 و 100 درصد جایگزین دانه جو در جیره گردید. مایع شکمبه با استفاده از سوند معدی در زمان های قبل، 2 و 4 ساعت بعد از خوراک دهی جهت تعیین pH، تولید اسیدهای چرب فرار، نیتروژن آمونیاکی و شمارش جمعیت پروتوزوا گرفته شد. تخمیرپذیری جیره نیز با استفاده از روش تولید گاز اندازه گیری شد. نتایج تحقیق نشان داد میزان تخمیرپذیری دانه جو در طول 48 ساعت انکوباسیون حدود 16% بیشتر از پسماند رستوران بود (341 در مقابل 294 میلی لیتر در گرم ماده خشک) و ثابت تجزیه بالاتری نیز داشت (107/0 در مقابل 099/0) (05/0p<). جیره های حاوی پسماند رستوران pH و نسبت مولی بالاتری از اسیدهای چرب در مقایسه با جیره های حاوی دانه جو داشتند (05/0p<). جمعیت پروتوزوایی شکمبه در زمان قبل از تغذیه در جیره های بر اساس جو کمترین و جیره بر اساس پسماند بالاترین بود (4/69 در مقابل 5/79 ×104) (05/0p<). در زمان 2 ساعت پس از تغذیه تفاوتی بین تیمارهای آزمایشی از نظر تعداد پروتوزوا وجود نداشت اما 4 ساعت پس از تغذیه شرایط کاملا برعکس شد و جیره های بر اساس جو بالاترین و پسماند رستوران کمترین تعداد پروتوزوا را دارا بودند (5/78 در مقابل 56 ×104) (05/0p<). به نظرمی رسد محتوای چربی بالاتر پسماند رستوران و pH پایین شکمبه در این جیره ها بعنوان عوامل اصلی در کاهش جمعیت پروتوزوایی نقش داشته اند لذا در استفاده از آن به ویژه در سطوح بالای جیره در نشخوارکنندگان بایستی احتیاط لازم را بعمل آورد.

در این آزمایش تعداد 64 راس گوسفند نر عربی 5- 4 ماهه با میانگین وزنی 42/3± 22/23 در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با 4 تیمار و 4 بلوک (هر بلوک 4 راس گوسفند) به مدت 90 روز پروار گردیدند. بخش علوفه ای جیره در گروه های مختلف آزمایشی یکسان بوده و در بخش کنسانتره ای جیره در گروه های آزمایشی به نسبت های 0، 15، 30 و 45 درصد از غلاف کهور استفاده گردید. هر 15 روز یکبار بره ها توزین و وزن غذای مصرفی روزانه ثبت می گردید. پس از پایان دوره پرواربندی، وزن بره ها تعیین و سپس کشتار و تجزیه لاشه انجام گردید و راندمان لاشه و درصد گوشت، چربی و استخوان به لاشه سرد تعیین گردید. پروتئین خام، الیاف خام غلاف کهور به ترتیب 07/13، 47/22 درصد بود. وزن اولیه، وزن نهایی، افزایش وزن کل دوره، میانگین ماده خشک مصرفی دوره و راندمان غذایی بین گروه های آزمایشی اختلاف معنی داری مشاهده نگردید (05/0>p). افزایش وزن بره ها در طی دوره پروار در گروه های آزمایشی به ترتیب 99/15، 29/16، 15/16 و 86/16 کیلوگرم و ضریب تبدیل غذایی به ترتیب 25/6، 56/6، 73/6 و 31/6 به دست آمد. همچنین وزن زنده موقع کشتار، وزن لاشه گرم و سرد، راندمان لاشه، درصد گوشت لاشه، درصد چربی و درصد استخوان لاشه بین تیمار شاهد و سایر گروه های آزمایشی تفاوت معنی داری مشاهده نگردید (05/0>p). نتایج به دست آمده از وزن لاشه گرم بره ها در گروه های آزمایشی به ترتیب 68/19، 41/19، 79/18 و 88/18 کیلوگرم و لاشه سرد به ترتیب 05/19، 08/19، 25/18 و 43/18 کیلوگرم و نیز راندمان لاشه به ترتیب 98/48، 60/46، 79/46 و 45/46 درصد بود. به طور کلی نتایج به دست آمده از این آزمایش نشان می دهد که تا 45 درصد از کنسانتره را می توان از غلاف کهور استفاده نمود بدون اینکه در افزایش وزن و روند رشد گوسفند پرواری کاهش معنی داری مشاهده گردد.

به منظور بررسی اثر بهترین سطح جایگزینی سیلاژ علوفه کامل گندم غنی شده با سیلاژگرس بر عملکرد بره های پرواری، آزمایشی در قالب طرح کاملا تصادفی با 5 تیمار و 3 تکرار در دانشگاه نیوکاسل به اجرا درآمد. سیلاژ علوفه کامل گندم به نسبتهای 100، 75، 50، 25 و 0 درصد بر اساس ماده خشک (به ترتیب جیره های 1، 2، 3، 4، 5). با سیلاژ رای گرس جایگزین شد. مخلوط علوفه ها بصورت آزاد همراه با مقدار ثابت 450 گرم کنسانتره آماده به ازای هر بره برای مدت 16 هفته بعد در اختیار دام ها (به وزن 30 کیلوگرم) قرار گرفت. بیشترین ماده خشک مصرفی در جیره 4 و کمترین آن در جیره 1 مشاهده شد(P<0.05) . انرژی متابولیسمی جیره ها با کاهش سطح سیلاژ علوفه کامل گندم افزایش پیدا کرد. بره هایی که از جیره 1 تغذیه کردند کمترین و گروههایی که جیره های 4 و 5 را دریافت کردند بیشترین مقدار انرژی متابولیسمی و پروتیین خام مصرفی را نشان دادند(P<0.05) . با کاهش سطح سیلاژ علوفه کامل گندم در جیره ها افزایش وزن روزانه و ضریب تبدیل غذایی بره ها بهبود پیدا کرد. بیشترین وزن لاشه در گروههایی بود که از جیره های 4 و 2 استفاده کردند در حالیکه کمترین بازده لاشه در جیره های 1 و 5 و بیشترین آن از جیره 2 بدست آمد(P<0.05) . نتایج آزمایش نشان داد سیلاژ علوفه کامل گندم به تنهایی علوفه مناسبی در تغذیه بره های پرواری نمی باشد و باید بصورت مخلوط با سایر علوفه ها مورد استفاده قرار گیرد.

سابقه و هدف: رازیانه از جمله افزودنی های گیاهی است که به عنوان جایگزین آنتی بیوتیک های محرک رشد، در پرورش دام مورد توجه قرار گرفته است. این گیاه دارای نوعی اثر استروژنیک بوده که می تواند سبب افزایش اشتها و بالا رفتن مصرف خوراک در دام ها شده و نرخ رشد را افزایش دهد، اما اطلاعات در این زمینه بسیار محدود می باشد. این پژوهش به منظور بررسی اثر افزودن عصاره و پودر ریشه رازیانه در جیره غذایی بر عملکرد بره های پرواری انجام گرفت. مواد و روش ها: این آزمایش در قالب یک طرح کاملاً تصادفی با 5 تیمار و 5 تکرار با استفاده از 25 رأس بره نر از توده گوسفند مهربان با میانگین وزن اولیه 53/4 ± 87/27 کیلوگرم، در ایستگاه تحقیقاتی شیرین سو واقع در کبوترآهنگ از توابع همدان، اجرا شد. تیمار ها شامل: 1-شاهد (بدون دریافت مکمل آزمایشی)، 2-پودر ریشه گیاه رازیانه به میزان 5 گرم، 3-پودر ریشه گیاه رازیانه به میزان 10 گرم، 4-عصاره الکلی ریشه گیاه رازیانه به میزان 5/7 میلی لیتر و 5-عصاره الکلی ریشه گیاه رازیانه به میزان 15 میلی لیتر به ازای هر رأس بره در روز بودند. جیره غذایی به صورت مخلوط کامل تهیه و سه بار در روز، تا حد اشتها، در اختیار دام ها قرار داده شد. دوره عادت دهی بره ها به شرایط آزمایش و جیره های غذایی 14 روزدر نظر گرفته شد و پس از آن دوره اصلی آزمایش 89 روز در نظر گرفته شد که طی آن، تغییرات وزن بره ها، میزان خوراک مصرفی، افزایش وزن روزانه و ضریب تبدیل خوراک تعیین گردید. در پایان آزمایش همه بره ها کشتار شدند و اطلاعات مربوط به راندمان لاشه، ارگان های داخلی و وضعیت ظاهری آن ها بررسی شد. یافته ها: افزودن 5 و 10 گرم پودر ریشه رازیانه و 5/7 میلی لیتر عصاره آن نسبت به تیمار شاهد و تیمار 15 میلی لیتر عصاره موجب افزایش وزن نهایی بیشتری در بره ها شد. از نظر میانگین افزایش وزن روزانه نیز بین گروه های آزمایشی تفاوت معنی داری مشاهده شد، به نحوی که مصرف پودر گیاه رازیانه در هر دو سطح 5 و 10 گرم و نیز عصاره آن به میزان 5/7 میلی لیتر، سبب افزایش وزن روزانه بالاتری شدند (05/0P<). میانگین ماده خشک مصرفی روزانه بره ها تحت تأثیر تیمار های آزمایشی قرار گرفت (05/0P<) و میزان آن از 1345 تا 1893 گرم متغیر بود. افزودن پودر و یا عصاره ریشه رازیانه سبب تحریک اشتها شد و در نتیجه مصرف خوراک افزایش یافت. در عین حال بالاترین میزان مصرف خوراک در بره هایی مشاهده شد که روزانه 10 گرم پودر ریشه رازیانه را مصرف نمودند (05/0P<). میانگین ضریب تبدیل خوراک در ماه های دوم و سوم و نیز در کل دوره آزمایش، تحت تأثیر تیمارهای آزمایشی قرار گرفت (05/0P<)، به نحوی که با مصرف سطح پایین پودر و عصاره ریشه رازیانه، ضریب تبدیل تمایل به کاهش و با مصرف سطوح بالای پودر و عصاره تمایل به افزایش نشان داد. استفاده روزانه 15 میلی لیتر عصاره رازیانه برای هر بره سبب بالا رفتن ضریب تبدیل غذایی (75/7) نسبت به شاهد (40/6) گردید. همچنین با مصرف روزانه 10 گرم پودر رازیانه برای هر بره، ضریب تبدیل غذایی تمایل به افزایش نشان داد. در عین حال ضریب تبدیل خوراک در بره هایی که روزانه 5 گرم پودر (87/5) و یا 5/7 میلی لیتر عصاره (39/6) رازیانه دریافت کرده بودند نسبت به تیمار شاهد تفاوت معنی داری نداشت. نتیجه گیری کلی: به طور کلی استفاده از مقادیر 5 و 10 گرم پودر گیاه رازیانه و نیز 5/7 میلی لیتر عصاره تهیه شده از آن سبب بالا رفتن سرعت رشد، وزن نهایی بره ها در پایان دوره پروار، وزن لاشه گرم و وزن لاشه سرد شد، اما میانگین راندمان لاشه و دیگر صفات لاشه در گروه های آزمایشی تفاوت معنی داری را نشان نداد. واژه های کلیدی: بره مهربان، پرواری، رازیانه، پودر، عصاره

در این پژوهش بقایای حاصل از پوست گیری پسته خشک شده که حاوی 12.5 درصد پروتئین خام، 16 درصد الیاف خام، 4.2 درصد چربی خام، 10 درصد خاکستر و قابلیت هضم ماده خشک 50 درصد می باشد، به نسبتهای 0، 10، 20 و 30 درصد در جیره پرواری بره های نر کرمانی با وزن اولیه 25.9±1.9 کیلوگرم در قالب طرح آزمایشی کاملا تصادفی با 4 تیمار و 4 تکرار برای هر تیمار و 2 مشاهده در هر تکرار، جمعا بر روی 32 راس دام مورد بررسی قرار گرفت. جیره ها از لحاظ انرژی، پروتئین، کلسیم و فسفر کاملا یکسان تنظیم گردیدند و جهت جلوگیری از انتخاب مواد خوراکی توسط بره ها، کلیه مواد پس از آسیاب و مخلوط شدن به شکل حبه آماده و مصرف گردید. آزمایش به مدت 90 روز به طول انجامید که طی آن خوراک در حد مصرف اختیاری در اختیار بره ها قرار گرفت. میزان خوراک مصرفی بصورت هفتگی و افزایش وزن آنها به صورت ماهیانه تعیین شد. نتایج نشان داد که در پایان ماه سوم میانگین وزن زنده بره های تغذیه شده با جیره های حاوی مقادیر 0، 10، 20 و 30 درصد پوسته پسته به ترتیب 44.5، 40.4، 39.5 و 34.8 کیلوگرم، میانگین افزایش وزن روزانه بره ها به ترتیب 216.3، 177.0، 167.9 و 123.7 گرم و میانگین خوراک مصرفی روزانه بره ها به ترتیب 1470.4، 1320.1، 1201.5 و 1004.4 گرم بود. میانگین ضریب تبدیل غذایی در دوره سه ماهه پروار برای گروه های تغذیه شده با جیره های چهار گانه فوق به ترتیب 7.0، 7.5، 8.3 و 11.6 و همچنین میانگین افزایش وزن زنده هر راس دام در کل دوره پروار به ترتیب 19.5، 15.9، 15.0 و 10.2 کیلوگرم بدست آمد. مقایسه میانگین ها با آزمون چند دامنه ای دانکن نشان داد که مصرف پوسته پسته خشک شده تا سطح 20 درصد در جیره غذایی سبب ایجاد تفاوت معنی داری (P>0.05) بر وزن زنده، افزایش وزن روزانه، ضریب تبدیل غذایی و میانگین افزایش وزن در کل دوره نگردیده است، در حالیکه مصرف جیره حاوی 30 درصد پوسته پسته، کاهش معنی داری (P<0.05) را در کلیه صفات مزبور ایجاد می نماید. با توجه به نتایج بدست آمده، می توان مصرف پوسته پسته خشک را حداکثر تا سطح 20 درصد در جیره بره های پرواری توصیه نمود.